کسی که محتاج عشق است دردنیای تنهایی با محرومیت می سوزد وجزخدا کسی نمی تواند

انیس شبهای تار او باشد وجز ستارگان اشکهای او را پاک نخواهد کرد وجز کوههای بلند

رازو نیاز او را نخواهد شنیدو جز مرغ سحر ناله صبحگاه او را حس نخواهد کرد.

عشق است که روح مرا به تموج وا می داردوقلب مرا به جوش می آورد.استعدادهای نهفته

مراظاهر می کند ومرا از خودخواهی وخود بینی می راند.دنیای دیگری حس می کنم ودر

عالم وجود محو می شوم.

احساس لطیف،قلبی حساس ودیده ای زیبا بین پیدا می کنم.لرزش یک برگ ، نور یک ستاره

دور،موریانه کوچک،نسیم ملایم سحر،موج دریا و غروب آفتاب،همه روح مرا می ربایند

وازاین عالم مرابه دنیای دیگری می برند.اینها همه و همه از تجلیات عشق است.